بنویس:او... بخوان:تو...

به نام تو که اویی...

او غایب است، نه چون اینجا نیست، چون کسی اینجا نیست..

او غایب است، نه چون اینجا نیست، چون جز او نیست..

او غایب است، نه چون اینجا نیست، چون همه جا هست..

او غایب است، از فرط حضور..

اصلاً،

او غایب است، چون غایب نیست...

                                              پس از چیست که نه غایبش می دانیم، نه حاضرش می بینیم؟

                                                                                                               آی رفیق!

                                                                                                خطای ما کدام بود آیا؟

                                                                                                                   شاید،

خطای ما این بو که فریب قواعد دستور زبانمان را خوردیم..

خطای ما این بود که پنداشتیم او همان سوم شخص غایب است ومن، اول شخص حاضر..

خطای ما این بود که گمان بردیم غایب را نمی توان مخاطب داشت..

خطای ما این بود که فقط از او خواندیم و هیچ گاه او را نخواندیم..

خطای ما این بود که نوشتیم او ولی نخواندیم، تو..

                                                               خطای ما این بود که باور نکردیم از خطای ما می گذرد..

                                                                                                                           پس

                                                                                                  بنویس:او...    بخوان: تو...

                                                                              و یادت باشد، جزاو نیست. نه من ، نه تو...